Otwarcie Słowińskiego Parku Narodowego
18 czerwca bieżącego roku odbyło się uroczyste otwarcie Słowińskiego Parku Narodowego, który po długoletnich staraniach władz ochrony przyrody i działaczy społecznych województw koszalińskiego i gdańskiego został prawnie utworzony z dniem l stycznia 1967 roku. Uroczystości otwarcia parku dokonał min. Władysław Bieńkowski, zastępca przewodniczącego Państwowej Rady Ochrony Przyrody, w obecności naczelnego konserwatora przyrody MDiPD doc. dr Tadeusza Szczęsnego, przewodniczącego Rady Naukowej Parku paraf, dr Tadeusza Sulmy z Gdańska, przewodniczących Wojewódzkich Komitetów Ochrony Przyrody z Koszalina, i Gdańska, wojewódzkich konserwatorów przyrody z obydwu województw, prezesów Okręgowych Zarządów LOP, przedstawicieli władz politycznych, społecznych i harcerskiej młodzieży. Symboliczne otwarcie parku odbyło się przez przecięcie wstęgi w Klukach u wejścia do parku w części położonej na terenie woj. koszalińskiego oraz w Łebie w części parku położonej na terenie woj. gdańskiego. Na razie siedziba Dyrekcji Parku mieści się w Łebie.
Słowiński Park Narodowy jest drugim naszym nadmorskim parkiem po Parku Wolińskim jednak całkiem od niego odmiennym. Znaczna większość obszaru parku leży w woj. koszalińskim, a ogólna jego powierzchnia wynosi 18069 ha, w tym jezioro Łebsko 7593 ha i jezioro Gardno 2558 ha. Te dwa wielkie jeziora oddziela od morza wąsika, wielokilometrowej długości mierzeja. Na mierzei niepowtarzalny widok przedstawiają, największe w Europie, wędrujące wydmy, sięgające 40 m wysokości. Wydmy te niosą zagładę lasom, które są przez nie zasypywane. Nadmorski charakter parku powoduje fakt, że obejmuje on ponad trzydziesto kilometrowy odcinek wybrzeża morskiego na zachód od Łeby. Jeśli chodzi o nazwę, to Park ten zawdzięcza ją Słowińcom, dawnemu ludowi kaszubskiemu, który zamieszkiwał tę część Pomorza.
W swoim opisie Słowińskiego Parku Narodowego prof. dr Zygmunt Czubiński podaje, że wartość dydaktyczna tego obszaru polega na typowym układzie nadbrzeżnej roślinności piaskowej i możliwości prześledzenia sukcesji zbiorowisk roślinnych. Fale morskie wyrzucają na plażę brunatnice, takie jak morszczyn pęcherzykowaty, rozgałęziony widlik, drobne rurecznice i tratwę morską. Pionierską roślinność plaży tworzy tu honkenia piaskowa, rukwiel nadmorski i groszek nadmorski. Wydmy białe porastają trawy: wydmuchrzyca piaskowa, piaskownica zwyczajna, mieszaniec piaskownica bałtycka i najpiękniejsza roślina wybrzeża, obroniona gatunkowo, mikołajek nadmorski oraz o ogromnych liściach lepiężnik kutnerowaty. Dalej od morza na tzw. wydmach szarych występuje turzyca piaskowa i wierzba piaskowa. Ogniwem łączącym wydmy szare z nadmorskim borem bażynowym są bujnie krzewiące się kapy bażyny czarnej. Nadmorski bór sosnowy cechuje również nikły udział storczyków, a także gruszyczek.
Zagłębienia śródwydmowe skupiają interesującą roślinność m. in. z gatunkami subatlantyckimi, jak rosiczka pośrednia, rosiczka okrągłolistna i długolistna oraz widłak torfowy. Rośnie tam również na skraju olszyn krzew zwany woskownicą europejską. Roślinności Słowińskiego Parku Narodowego poświęcili swe prace i inni naukowcy jak: Wojterski, który opisał charakterystyczny dla zachodniej strefy nadmorskiej atlantycki bór bagienno-wrzosowy. Układ roślinności w Słowińskim Parku Narodowym nie jest zakłócony niszczącą gospodarką ludzką i daje dobre pojęcie o zbiorowiskach piasków nadmorskich. Na tym tle rozwija się znamienna fauna znana, jako raj ptasi w szuwarach jeziora Łebsko. Tym cudom przyrody mogli się przyjrzeć, choć w małej części uczestnicy uroczystości otwarcia SPN, dla których gospodarze zorganizowali wycieczkę na ruchome wydmy. Widziałem je po raz pierwszy. Zrobiły na mnie ogromne wrażenie, którego opisać się nie podejmuję i tylko zachęcam do obejrzenia.
Zaczerpnięto: Gazeta Przyroda Polska 1967 rok. Tekst i zdjęcia Czesław Wołkowicz
