---

         

---

Latarnia morska Czołpino

54° 43' 12 '' N 17° 14' 37 '' E

     Czołpino leży w jednym z najodludniejszych miejsc nad naszym Bałtykiem - w środku Słowińskiego Parku Narodowego, między Łebą i Ustką. Żeby tam dojechać trzeba zjechać z drogi nr 213 łączącej Słupsk i Wicko przy małej wsi Choćmirówko w kierunku wskazywanym przez drogowskaz na Smołdzino i Kluki. Drogi są tu różne częściowo asfaltowe, częściowo betonowe, częściowo nie wiadomo jakie. Jadąc dalej w kierunku Kluk należy skręcić w lewo tam gdzie wskazuje drogowskaz na Czołpino. Wąska i kręta asfaltowa droga doprowadzi nas do strzeżonego parkingu, na którym trzeba zostawić samochód. Dalej, piechotą wchodzimy w obszar rezerwatu. Mamy przed sobą około 30 minut marszu. Z początku trzeba się cofnąć w kierunku z którego przyjechaliśmy około 200m, a później skręcić w prawo na północ. Idąc nieutwardzoną drogą możemy ( nie wchodząc między drzewa! ) podziwiać wspaniały dziko rosnący las. Pod koniec wędrówki droga staje się dość stroma, ale na szczycie czeka na nas nagroda - piękna latarnia.

• Wysokość wieży: 25,2 m
• Wysokość światła: 75 m n.p.m
• Zasięg światła: 12 Mm
• Położenie geograficzne: 54o 43' 12'' N 17o 14' 37'' E
• Charakterystyka światła: P(2) (8 s)
• Światło: 3 + 2 + 1 + 2 = 8 s

     Latarnia morska Czołpino położona jest pomiędzy Łebą i Rowami na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Zbudowano ją między jeziorami Gardno i Łebsko około 1000 metrów od brzegu morskiego, na wysokiej 55-metrowej, najwyższej wydmie w grupie wydm nazywanej Baranki. Jej wieża ma wysokość 25,2 m., a zasięg światła 39 km. Dom latarnika (obecnie opuszczony i ulegający dewastacji) wraz z zapleczem gospodarczym znajduje się u podnóża wydmy od strony lądu.
     W 1872 roku podjęto decyzję o budowie latarni na podstawie projektu opracowanego przez inż. E. Kummera. Położenie latami uniemożliwiało dostarczanie budulca drogą lądową i dlatego wybudowano specjalnie pomost, na którym rozładowywano potrzebne materiały budowlane, dostarczane przy pomocy barek Z tego powodu, budowa czołpińskiej latarni trwała aż trzy lata i dopiero 15 stycznia 1875 roku latarnia ożyła, rozświetlając kolejny fragment bałtyckiego wybrzeża. Początkowo, w laternie zainstalowano lampy olejowe, które zużywały około 3600 kg oleju mineralnego rocznie. W okresie międzywojennym zmieniono rodzaj zasilania, zastępując lampy olejowe lampami elektrycznymi. Obecnie urządzenie optyczne składa się z cylindrycznej, katodioptrycznej soczewki, złożonej z 43 szlifowanych kryształowych pierścieni pryzmatycznych i 1000-watowej żarówki, która załączana jest przez fotokomórkę. Soczewka jest duża, bo o wysokości 2750 mm i średnicy wewnętrznej 1800 mm, a świecenie żarówki przerywane jest przez błyskacz.
     Latarnia w Czołpinie zbudowana jest z czerwonej, licowanej cegły w kształcie stożka ściętego. U podstawy wieża ma średnicę 7m, a wysokość latarni wynosi 25,2m. Latarnia przetrwała zawieruchę wojenną w stanie nie zmienionym i po zakończeniu działań wojennych, już 7 grudnia 1945 roku ponownie rozbłysło światło latarni morskiej w Czołpinie i nieprzerwanie świeci do dnia dzisiejszego.
     Latarnia była cały czas obiektem zamkniętym, dostępnym tylko dla osób obsługujących ją. Dopiero od lipca 1994 roku latarnia została udostępniona do zwiedzania, dzięki czemu można z jej wieży podziwiać piękno roztaczającego się dookoła Słowińskiego Parku Narodowego a także podziwiać z góry leżące w pobliżu ruchome wydmy. Do latarni można dotrzeć idąc oznakowanym szlakiem od parkingu (około l km), znajdującego się na terenie Parku Narodowego, do którego dojeżdża się od strony Smołdzina.